Birazoku

Türkiye edebiyatının büyük ustası Yaşar Kemal’in yazdığı “Kalemler”, dokunaklı ve sarsıcı bir öykü. Şimdi bu öykü, Sedat Girgin’in resimleriyle yeni bir baskıyla okurlarıyla buluşuyor.

“Kırmızısı, beyazı, karası, mavisi, turuncusu… Bir araya getirince kalemlerini, bir renk harmanı oluyordu. Gerçekten bir kalem harmanına benziyordu, ışıklı… Kalemleri okula getirecek, getirecekti ama, ya sorarlarsa bu kalemleri nereden aldın diye. Ne diyecekti, ne diyebilirdi. O kadar çocuğun arasında Çöpçübaşı babam çöplerin arasından topladı bu kadar kalemi diyemezdi ki… Ölse de, kesseler de, kanını iyice akıtsalar da diyemezdi ki… Nasıl derdi… Ama mutlaka getirmeli, arkadaşlarına kalemlerini göstermeliydi.”

Şe­hir­le­rin en önem­li yer­le­rin­den bi­ri­si de çöp­lük­le­ri­dir. Çöp­lük­le­rin şe­hir­ler için sadece ge­rek­li de­ğil, niçin bu ka­dar önem­li ol­du­ğu hiç ak­lı­nı­za gel­di mi? Bir bü­yük şehir çöp­lü­ğü­nü gö­rün­ce­ye ka­dar bu­nu ben de bil­mi­yor­dum. Bir çöp­lük, ben­ce bir şe­hir de­mek­tir. İs­tan­bul gü­zel şe­hir, alım­lı şe­hir, İs­tanbu­lun bir ha­va­sı­na, ta­dı­na gi­ren bir da­ha onun ha­va­sın­dan, ta­dın­dan çı­ka­maz.

İs­tanbu­lun boy boy, renk renk re­sim­le­ri ya­pılmış­tır yıl­lar bo­yu. Fo­toğ­raf­la­rı çe­kil­miş­tir. Üs­tü­ne şi­ir­ler ya­zıl­mış­tır. Ben si­ze söy­lü­yorum ki, bun­la­rın bir­ço­ğu­nu gör­düm, okudum, hiç­bir şey, hiç kim­se İs­tan­bu­lu çöplük­le­ri ka­dar an­la­ta­ma­dı ba­na. Kir­li mi İstan­bul, çöp­lü­ğü ko­kar, leş gi­bi­dir. Ko­ku­su bur­nu­nun di­re­ği­ni kı­rar. İs­tan­bul da­ha mı te­miz, ko­ku­su da­ha az ge­lir. İs­tan­bul mis ko­ku­lu mu, ko­ku­su mis gi­bi ko­kar çöp­lükle­ri­nin. Çöp­lük de mis gi­bi ko­kar mı, di­yecek­si­niz. Ko­kar, ba­na ina­nın… Ne­den böyle­si­ne ya­kın­dan bi­li­rim çöp­lük­le­ri? Ken­dimi sa­vun­mam ge­rek…

Ben çöp­lük uz­ma­nı de­ği­lim. Ne­de­ni­ni söy­le­ye­yim de içi­niz­de ba­na kar­şı bir şey kal­ma­sın… Bir, ben martı­la­rı çok se­ve­rim… Se­ver mi­yim? Yok yok,da­ha çok me­rak ede­rim on­la­rın ya­şam­ları­nı. Gi­de­rim, sa­at­lar­ca on­la­rı sey­re­de­rim. Bir de­niz üs­tün­de, bir ka­ya­lık­ta, bir çöp­lükte. Mar­tı­lar ge­çim­siz, dö­vüş­çü, Al­la­hın bela­sı, tut­tu­ğu­nu ko­pa­rır ya­ra­tık­lar­dır. Bu­rada mar­tı­la­rın ya­şa­mı­nın in­ce ayı­rım­la­rı­na ka­dar gir­mek ge­rek­siz. Bir gün si­ze mar­tı­lar üs­tü­ne, bu aç­göz­lü, bu yır­tı­cı, bu tut­tu­ğu­nu ko­pa­rır ya­ra­tık­lar üs­tü­ne uzun, il­ginç ya­zılar ya­za­bi­le­ce­ğim. Mar­tı­la­rın ya­şam kav­gala­rı en çok çöp­lük­ler­de olur.

…