Birazoku

İlk çocuk kitabı Bir Şeyler Yapmam Gerek’le büyük bir çıkış yakalayan Elif Yonat Toğay, yeni kitabı Atıştırmalık Öyküler’de, yetişkinlere göre sıradan olmayanı, çocukların gözünden sıradan ve en doğal haliyle anlatıyor.

Gündelik hayatla ilişkili 10 kısa öykünün yer aldığı bu eğlenceli kitap, kendine has mizahi duruşu ve Maria Brzozowska’nın göz alıcı resimleriyle her yaştan öyküseverin kalbini çeliyor.

2016 Tudem Edebiyat Üçüncülük Ödülü’ne değer görülen Atıştırmalık Öyküler, mutluluk, hayal kırıklığı, şaşkınlık gibi farklı duygulara değinerek gündelik hayattaki iletişim kopukluğuna da vurgu yapıyor.

Öyküleri, Varlık, Sarnıç, Kitapçı gibi dergilerde yayımlanan Elif Yonat Toğay, Atıştırmalık Öyküler’de, gündelik hayatta fark edilmeyen detayları bir de çocukların gözünden anlatıyor. Her öyküde başka bir çocuğun dünyasına dalan bu sevimli kitap, yetişkinlerin ıskaladığı pek çok önemli ânı yakalamayı başararak hayatı her zamankinden daha anlamlı kılıyor. Atıştırmalık Öyküler’de, içi içine sığmayan çocuklar, oyunbaz anne-babalar, rengârenk oyuncaklar hayalden gerçeğe koşuşturuyor. Yaşamı büyük bir oyun alanına benzeten kitap, okurları vücut ısısını yükselterek anne babasını bir araya getirmeyi planlayan bir çocuğun ya da Japon turistler gibi müzeleri arşınlayarak sosyal medyadan beğeni toplayan bir afacanın şaşırtıcı dünyasına davet ediyor.

Yaşsız olarak nitelendirilebilecek Atıştırmalık Öyküler’i kaleme alırken her zamanki gibi hayatın kendisinden ilham alan Elif Yonat Toğay, kısa ve nükteli anlatımı ile her öykünün sonunda okurlarına gülücükler armağan ediyor.

İçindekiler

Davet………………………………………………………………….7
Doktor………………………………………………………………12
Kedi …………………………………………………………………..18
Hık Demiş……………………………………………………… 25
Üstlük ……………………………………………………………….31
Oyuncak Tren………………………………………………. 39
Uzaylı………………………………………………………………. 45
Genç Kız………………………………………………………….51
Oyun Saati…………………………………………………….. 56
Turist Gibi …………………………………………………….. 64

Minik Elif’i,
Alice,
Gulliver,
Tom Amca,
Küçük Prens,
Mary Poppins,
Passepartout,
Kırmızı Sakallı Topal Karınca
ve başka on yüz milyon kahramanla
tanıştırdığı için,
ANNEME…

DAVET

Şık. Çok şık. Hatta saçı bile taralı. Üzerinde kot pantolon, gözleriyle uyumlu yeşil tişört ve turuncu papyon. Cebinde ise çok ama çok özel bir hediye… Kapının önüne gelince son bir kez üstünü başını düzeltiyor. Evet, artık hazır. Derin bir nefes alıyor ve zili çalıp bekliyor. Kalbi yerinden fırladı fırlayacak. Bekliyor. Bir saniye. İki saniye. Üç… Ve kapı açılıyor. Nehir! Nasıl güzel… Her zaman ördüğü sarı saçları açık. Beline kadar dalga dalga. Saçları,elbisesi, kokusu… Bu kız güzel değil. Dünya güzeli! Nehir onu görünce seviniyor. Birlikte içeri geçiyorlar. Önce Nehir’in annesi Meral Hanım’la tanışıyor. Kalbi yine güm güm. Biraz da terledi mi ne… Ardından birkaç sınıf arkadaşıyla selamlaşıyor. Burçak, Ada, Kayra… Yalnızca onlar mı? Bütün dördüncü sınıf orada. Harika! Ve yeni arkadaşlar. Eda, Beliz, Alp… Ama Nehir hep yanında. Birlikte kek, kurabiye falan atıştırıp naneli limonatalarını yudumluyorlar. Bahçede, baş başa. Müzik başlayınca dans ediyorlar; el ele, göz göze. Herkes onları çok yakıştırıyor, belli. Meral Hanım bile alkışlıyor. Müzik bitince Nehir’i elinden tutup bahçenin tam ortasına getiriyor. Herkes şaşkın. Nehir daha da şaşkın. Sonra Nehir’in önünde diz çökerek cebinden hediyesini çıkarıyor. Büyükannesinin yüzüğü ışıl ışıl…

“Nehir, benimle evlenir misin?” Nehir, “EVET, EVET, EVET!” diye yanıt veriyor. Yani verir herhalde, değil mi? Neden vermesin? Tek sorun, bakalım onu yaş gününe davet edecek mi?

DOKTOR

Hopluyor. Var gücüyle hopluyor. Hopluyor. Hopluyor. On dakikası var. Annesi tam dokuz buçukta kapısını açıp iyi geceler dileyecek. Şaşmaz. Acele etmesi gerek. Bu kez, hoplamayı bırakıp odanın içinde koşmaya başlıyor. Minik bir daire yaparak koşuyor. Ama daire çok minik. Yok, böyle olmayacak. Hoplamak daha iyi. Ve eğlenceli. Yine hopluyor. Ter içinde. Ohhh! Aaa, pencereyi unuttu ama! Hop hop gidip pencereyi açıyor. Hava buzzz… Terli başını dışarı çıkarıyor. Rüzgâr nasıl da tırmalıyor yanaklarını. Bir sağ yanağını, bir sol yanağını. Bir sağ, bir sol. Tamamdır. Kapatıyor, hoplamaya devam. Saçları sırılsıklam. Yanakları da elma gibi olmuştur. Ama biraz daha. Beş dakika kaldı. İyi değerlendirmeli. Yere yatıp mekik çekiyor. Offf, bu çok zor. Olsun, devam. Gözü saatte. Son üç dakika. Çılgın dansla bitirecek. Hadiii! Kendini kaybedercesine dans ediyor. Kolları, bacakları, başı… Her bir yanı ayrı oynuyor. Hızlı hızlı. Müziksiz kolay değil ama. İçinden mırıldanıyor. Son bir dakika. Pijaması, fanilası sırtına yapıştı. Harika! Koşarak kendini yatağa atıyor. Soluk soluğa. Yorganını beline kadar örtüyor. Hazır!

İşte, koridordaki halıda yürüyen yumuşak terlikler: Plop plop. Plop plop… Kapıda hafif bir tıkırtı. Veee… “Benim güzel oğlum yatmış mı?” “Hı-ııı…” “Can? Neyin var oğlum? Hasta mısın yoksa?” “Hı-ııı…” “Aman ya Rabbim! Ateşin var! Ne zaman, nasıl oldu, anlamadım ki!” “An-ne…” “Dur, babanı arıyorum, hemen gelsin!” Annesi koşar adım odadan çıkıyor. Koridorda bu kez koşan yumuşak terlikler: Lap lap! Lap lap! Yaşasın! Babası arabasına atladığı gibi gelir birazdan. Ateşini ölçer, bir şurup verir. Tamam. Sonra da annesiyle sohbet ederler. Baş başa. Belki de gece geç saatlere kadar. Hatta belki burada kalır. Eskisi gibi. Kim bilir… Düşünüyor da, babası iyi ki doktor. Avukat ya da mühendis olsaydı ne yapacaktı? Nasıl barıştıracaktı onları?

…