Birazoku

Şimdi, büyüdüğüm evi size anlatmak ve anlatırken de yeniden mutlu olmak için sabırsızlanıyorum. Topkapı Maltepe’sinde; bahçesinde erik, incir ve ceviz ağaçlarının olduğu, yeşilliklerle süslenmiş üç katlı ahşap bir evde oturuyorduk. Şenlikli bir çardağımız vardı. Beni en çok bu çardağın altında, bir aile gibi olduğumuz komşularımızla paylaştığımız çay saatleri mutlu ederdi. Şimdilerde, o zamanki komşuluk ilişkisi… Hak getire! Boyasız tahtadan masa ve sandalyelerle kurulu çardağımız, erik ağaçlarının altına gizlenmişti sanki… Erik ağaçlarının dalları arasında gezinen esinti, yaprakların birbirine değerek cilveleşen sesini misafir ederdi kulaklarımıza… İnsanı alıp çok uzaklara götüren o sesi dinlerken adeta sağırlaşır, hemen annemin sütun gibi bacaklarına güvenli bir kale gibi sarmaşırdım. Bana bir şeyler söylemek isteyen tabiatın gizemli sesi, şimdi düşündüğüm zaman, ayrı düşen iki sevgilinin bitiremedikleri aşklarının şarkısı gibi gelir bir huzuru yaşatırdı.

Aşıkların kalplerini ve isimlerini kazıdığı, boyasız, tahta masanın üzerine her zaman çilek ya da çiçek desenli masa örtüsü örtülürdü. Bu örtülerin örtülmesini hiç istemez, ama korkudan asla sesimi çıkaramazdım. Görünüşte bakımsız gibi duran bu masa, kaç aşığa ev sahipliği yapmıştı oysa.

Sadece yemek yemek için kullanılan bu emektar, kazına kazına değer kazanmış, ama bu değeri kimse anlayamamıştı.