Dünyada birbiri için yaratılmış kaç insan vardır?
Ruh ikizleri; yalnızca onlar bu büyüyü taşır. Toprağa düşen yıldırım kadar nadir gelirler dünyaya. Ama bir araya gelip âşık olduklarında… İşte o zaman, toprak ikiye bölünür. Gökyüzü deryaya, derya ateşe hücum eder. Kargaşa yağar evrenin her bir köşesine, sel olur…
Zarlar atılır, yıldızlar kesişir; ardından Poppy ve Noah düşürür toprağa o ilk kıvılcımı. Fakat o şey, iki büyülü ruhun karşısında durmaktadır, sanki görünmez bir duvar gibi. Felaket, kıyamet, ölüm; engelleyebilir mi kucaklaşmasını alacakaranlıkla gecenin?
“Gerçek aşkın karşısında kim durabilir?”
“Korkusuz, taze, ateş kadar sıcak bir roman: Sen Benim Diğer Yarımsın. Kesinlikle soluksuz okuyacaksınız.”
-Amazon-
“Herkes hayatında bir defa da olsa ruhunun derinliklerinde gerçek aşkı tatmıştır. İşte bu kitap size o tadı tekrar hatırlatacak.”
-Usbourne Yayın Grubu-
“Evreni kaosa sürükleyen sıradan âşıkların, sıra dışı aşk hikâyesi. Bu roman kalbinizi ateşe verecek. Tıpkı benimkini verdiği gibi.”
-C. J. Skuse-
“Romeo ve Juliet’i bir kenarda tutun ve Poppy ve Noah’la tanışın.”
-The Lancashire Evening Post-
***
ÖNSÖZ
Ruh ikizi kavramı inandığım bir şey değildi önceden. Hollywood’a özgü bir kelime, aşk romanlarını ve filmlerini pazarlamak için kullanılan bir uydurmaydı sadece.
Bana göre aşk, çaresiz bir hayal gücü ile doğan ve tüm dünyaya yayılan bir saplantıdan ibaretti, insanlar; aşk, romantizm, ruh ikizini bulmak ve diğer tüm o saçma şeyleri koyabilirdi adına. Ama ben ne düşünüyordum? Benim zihnimde aşk; bir çeşit ‘sonsuza-dek-mutlu’ kandırmacası içinde, insanın yalnız kalma korkusuyla savaşmak için kendi kendine yarattığı bir şeydi. Hormonlar, biyoloji ve kimyadan ibaretti.
Elbette kendisi âşık olmadan önce hep böyle alaycı olur insan…
Sorun şuydu ki Hollywood da, Stephenie Meyer de, romantik tarzda kitaplar basan yayınevleri de haklıydı; ruh ikizi diye bir şey gerçekten vardı.
Anlamadıktan şeyse şuydu: Ruh ikizinizi bulmak yıkım demek olabilirdi bazen.
Güneşin doğuşuyla diğer günlerden farksız bir gün başlamıştı yine.
Sanırım ne zaman birinin başına olağanüstü bir durum gelecek olsa o gün, hep huzursuzca uyanmakla başlar. Bu ister bir ölüm kalım tecrübesi olsun ister ömrünüzün geri kalanını geçirmek istediğiniz insanla tanışmanız… Hepsi güneşin doğuşu, saatinizin alarmının çalışı ve o huzursuzlukla yorganın altından çıkışınızla başlar. Ne sıkıcı. Ne sıradan.
Hayatımın değiştiği gün de pek farklı değildi.
Tek kişilik yatağımda, pikenin altında, perdelerimden süzülüp bacaklarıma düşen güneş ışığına bakarak açtım gözlerimi. Bu sırada nefes egzersizlerime de başlamıştım. Ellerimi kamımın altına yerleştirerek her nefeste nasıl da şişip indiğine odaklandım. On dakika boyunca bunu tekrarladım.
Günlerden cumartesiydi ve hiçbir işim olmadığı için aslında hemen kalkmam gerekmiyordu. Ama kalkıp perdeleri sonuna kadar açtım ve gün ışığı bir anda odamın her köşesini doldurdu. Sonra pencerenin önündeki boşluğa oturup bacaklarımı toplayarak dışarıya bakmaya başladım.
Adım Poppy Lawson ve yaşadığım yeri sevmiyorum. On yedi yaşında olup yaşadığınız yeri sevmemek tam bir ergen klişesi olsa da gerçek bu. Aslında benim hayatımın sıradan olmayan hiçbir yanı yok. Londra’ya kısa bir gidiş geliş mesafesindeki küçük bir kasabada yaşıyorum. Burada her sabah saat tam altı buçukta, takım elbiseli erkekler düzgün bir sıra hâlinde tren istasyonuna doğru yola çıkarlar.
Eşleri ise evde kalıp çocuklarını özel okullarına göndermek üzere bir hazırlığa girişirler. Kâseler dolusu organik müsli yendikten sonra da okula gitmek üzere dört çarpı dörtlerine binerler. Burası, her evin bir ön bahçesi olan; herkesin sizi, sizin de herkesi tanıdığınız mekânlara sahip bir yerdir. Tüm ailenin başarısı, sadece çocuklarının lakros oyunundaki başarılarıyla ölçülüyormuşçasına bir dünya sosyal aktiviteye zorlandığınız bir kasabadır. Kısacası tam anlamıyla kocaman bir klişedir ve ben de bundan nefret ediyorum. Ama sanırım bu durum da oldukça tahmin edilebilir bir klişeden başka bir şey değil.
Düşüncelerim çalan cep telefonumun sesiyle bir anda bölündü. Ekrana bakıp gülümsedim. Arayan Lizzie’ydi.
“Saat ne kadar erken farkında mısın? Hâlâ uyuyor olabilirdim,” dedim telefonu açıp.
“Kapa çeneni. Saat on buçuk oldu ve benim sana verecek haberlerim var.”
“Pekâlâ, dökül o hâlde.” Bacaklarımı pencerenin önünde uzattım.
“Bu geceyle ilgili. Muhteşem olacak.”
Lizzie olayları abartmaya bayılırdı. Hedefi bir gazeteci olmak olduğundan zamanının çoğunu buna hazırlanarak geçiriyordu. Arkadaş grupları arasında dedikodu transferini gerçekleştirir, en sıkıcı ev partisini bile ertesi gün ilginçleştirebilirdi. Ve elbette herkes hakkında ansiklopedik bilgiye sahipti. Sır saklamasının fiziksel olarak imkânsız olduğunu öğrenmiş olsam da yine de onu seviyordum. Burayı ve yaşamlarımızı daha heyecanlı gösteriyordu. Monotonluğa renk katıyordu.
Bir iç çektim.
“Lizzie alt tarafı sıradan bir konser, ne olabilir ki?” diye sordum. “Ah, hayır, dur tahmin edeyim. Yoksa arkadaşlarımızdan birinin ne uzar ne kısalır müzik grubu bir albüm anlaşması mı imzalamış?” Alaycı sesim evde yankılanıyordu. “İnanmıyorum. Bu bir mucize!”
Güldü. “Hayır, elbette öyle bir şey olmadı.” Duraksadı ve az önceki tepkimi düşünerek devam etti: “Ama bu gece yeni bir grup sahne alacak ve herkes inanılmaz olduklarını söylüyor. Grubun adı Growing Pains. Baş gitaristin çok yakışıklı olduğunu duymuştum. Ayrıca bir plak şirketi de onlarla ilgileniyormuş.”
Yeniden bir iç çektim.
“Cidden.”
“Lizzie, ne kadar zamandır grup konserlerine gidiyoruz seninle? İki yıl mı? Kendileriyle ilgilenen plak şirketleri olduğunu söyleyen kaç erkek grubuyla tanıştık? Ve lütfen bana söyler misin bunlardan kaçı gerçek bir anlaşma imzalayabildi? Bunun yerine hepsi büyüyüp üniversiteye giderek işletme okur ve sonrasında da babalarının şirketlerinde çalışmayacaklarmış gibi bir yıl boşluk bıraktıktan sonra, senelik 32.000 sterline orada bir işe girerler.” Bacaklarımı yeniden toplayarak hızlı bir nefes aldım. “Ve orta yaşlı olduklarında da yemek partilerindeki süslü arkadaşlarına birer ‘rock yıldızı’ olarak geçirdikleri ‘çılgın’ gençliklerini anlatıp övünürler.”
Şimdi iç çekme sırası Lizzie’deydi. “Tanrım sen perişan bir hâldesin.”
Sanki beni görecekmiş gibi telefonda omuzlarımı silktim. “Gerçekleri söylüyorum Lizzie.”
“Tamam. Neyse unutalım şu başarısız grupları. Şimdi, ben-her-şeyi-herkesten-iyi-bilirim tavrını bırak da en azından şu fit gitaristi anlatmama izin ver.”
Güldüm. “Buna izin verebilirim bak.”
Birkaç dakika daha konuştuktan sonra telefonu kapattığımda kendimi daha mutlu hissediyordum. Evet, belki de sosyal yaşantımın en ilginç olayı olmayacaktı. Ama yine de bir cumartesi gecesi, pizza söyleyip kötü bir film izlemekten ve pek de havalı olmayan hâlim içinde boğulmaktan çok daha eğlenceli bir şeydi. Ani bir enerji patlaması ile bacaklarımı pencerenin önünden sarkıttım ve kahvaltımı etmek için aşağı indim.
Ben mutfağa girdiğim sırada arunem de çay yapıyordu. Uzun elbisesi içinde durmuş, suratını asarak mutfak dolaplarına bakıyordu. İki yıldır babamı mutfağı değiştirmek konusunda sıkıştırıyordu ama babam, mutfak dolabı kadar saçma bir şeye para harcamayı reddediyordu.
“Günaydın,” dedi annem, gözlerini dolaplardan ayırarak. “Bir fincan çay ister misin?”
Dolabı açıp kendime bir kutu kahvaltılık gevrek çıkardım. “Lütfen.”
Ben kâseye gevreğimi koyarken annem de bir kupa çay getirip saçlarımı okşadı. “Anne!”
“Üzgünüm tatlım.”
Ben yemeye başladığım sırada o da yanıma oturmuş ellerini çay fincanı ile ısıtmaya çalışıyordu. “Peki, bugünkü büyük planınız ne bakalım?”
Yutkundum. “Sadece akşamki grup konserleri gecesine gideceğiz. Yeni bir grup çalacakmış. İyi diyorlar. Bir de oldukça fit bir gitaristleri varmış.”
Annem neşelenmiş görünüyordu. “Ooo, öyle mi? Bu heyecan verici işte. Vay canına, Middletown’da fit bir adam ha? Bir mucize olmalı.”
“Biliyorum,” dedim gözlerimi devirerek. “Ama daha ilginç şeyler de olmuştu.”
Annem güldü. Potansiyel âşıklar karşısında sürekli gösterdiğim bu aldırmazlık bana takıldığı konulardan biriydi. Kimsenin benim için yeterince iyi olmayacağını söyleyerek dalga geçiyordu. Ama yemin ederim ki ben öyle seçici falan değildim. Yalnızca on yedi yaşındaki çocukların hepsi iğrençti. Ve gördükleri sürekli ilgi yüzünden aşırı şişmiş bir egoya sahip olmayan pek az çocuk vardı. Benim teorime göre, erkekler on dokuz yaşında bu iğrençliklerine bir son veriyorlardı. Ve ben de şu anda, benden büyük bir çocuğu etkileyebileceğim konusunda pek emin değildim. Bu yüzden, kendi yaşımda bir erkeğin midemi bulandırmaması için iki yıl daha beklemeye hazırdım.
Annemse bu düşüncelerime katılmıyor, benim için endişeleniyordu. Aslında benim için endişe etmek onun en önemli vakit geçirme araçlarından biriydi.
Tam da bu sırada yüzü, elindeki çayın buharı altında bir anda ciddileşti. “Geçen gün Dr. Ashley ile olan randevun nasıl geçti?” diye sordu usulca.
Aman Tanrım, demek o sabahlardan birini daha yaşayacaktık. “İyiydi,” dedim isteksizce. Kaşığımı kaldırıp yemeğe devam ettim.
“Yalnızca iyi miydi?” Ebeveynler neden bu cümleden bu kadar rahatsız olurlardı ki? “Ne hakkında konuştun?”
“Biliyorsun, her zamanki şeyler.”
Başını salladı. “Pekâlâ.”
Müslimi çiğnemeye odaklanmış olsam da annemin yeniden konuşmaya başlamasını bekliyordum. Otuz saniyeden az sürmüştü. “Peki, her zamanki şeyler de neymiş?”
Yutkundum. “Tanrı aşkına anne, bilmiyorum. Ödevlerimden falan bahsettim. O aptal nefes egzersizlerini yaptırdı yine. Bir de yeniden olursa nasıl başa çıkacağımı falan anlattı.”
Yüzünde endişeli bir ifade vardı. Nefesimi tutup söylemesini bekledim. “Yani hâlâ sebebini bilmiyor, öyle mi?”
Gözleri bir anda yaşlarla dolmuştu. Lanet olsun. Bir insan kaç kez aynı konuşmayı yapabilirdi ki?
“Anne,” dedim yavaş ve dikkatlice. “Bu senin suçun değil. Beni yetiştirirken başarısız olmadın ya da bebekken kafa üstü falan düşürmedin. Louise’i de benimle aynı şekilde yetiştirdin ama onda böyle bir sorun ortaya çıkmadı. Bu sadece kötü şans. O kadar. Bana inanmalısın.”
Başını kaldırıp bir çocuk gibi yüzüme baktı. “Gerçekten mi?” diye fısıldadı. “Dr. Ashley bunun kimsenin suçu olmadığını mı söyledi?”
“Elbette. Çünkü değil. Sadece benim biyolojim ve hormonlarım. Her neyse. Eminim büyüdükçe geçecek ve geriye dönüp baktığımızda bu duruma güleceğiz. Tamam mı?” Rahatlamış görünüyordu. Şimdilik. Bir sonraki hafta bu konuşmanın yeniden gündeme geleceğinden emindim. Bir sonrakinde de. Ve bir sonrakinde de.
“Tamam.”
Boş fincanlarımızı alarak lavaboya götürdü. “Eğer istersen bu gece benim çantamı kullanabilirsin,” dedi gülümseyerek.
“Gerçekten mi? Harika! Teşekkürler anne.” Ben lafımı bitirdiğimde annem mutfaktan çıkmıştı bile.
Sorun buydu işte. Ben ne kadar mücadele edersem edeyim tam bir klişeydim. ‘Zihinsel sağlık’ sorunlarım vardı. Biliyordum. Ne orijinal, değil mi? Yaratıcılık eksikliğim yüzünden kendimden nefret etsem de maalesef durum benim kontrolümde değildi. Orta sınıf bir ailenin çocuğu olarak beynimin para ve benzeri şeylerle meşgul olmasına gerek yoktu. Ben de onun yerine kendimi bunlarla oyalıyor gibiydim. Bir yıl kadar önce okulda coğrafya öğretmenimin kahvenin adil ticareti ile ilgili konuşmasını dinlerken, bir anda kendimi ölecek gibi hissetmiştim. Duvarlar üzerime üzerime geliyordu. Her şey karardı ve nefes alamaz oldum. Bunların son saniyelerim olduğunu anladığımda tüm bedenime bir anda bir panik dalgası yayıldı. Sanki bir adrenalin iğnesi yemişim gibi. Bedenim delirmiş bir hâlde hava için çırpınırken, coğrafya dersinde ölmenin ne kadar da korkunç bir şey olacağını düşündüğümü hatırlıyorum.
Üstelik henüz ne yunuslarla yüzmüş ne de Büyük Kanyon’u görmüştüm. Ne bir motosiklet kullanmış ne de ölmeden önce yapılması gereken başka şeyleri yapmıştım. Ve sonra bir anda, henüz kimse tarafından sevilmeden öleceğim geldi aklıma. Kelime her ne kadar bulanık olsa da düşünebildiğim tek şey aşktı. Ve nasıl hiç âşık olamadığım.
Başka bir insanın beni düşündüğünü bilerek uykuya dalmanın nasıl bir şey olduğunu hiç bilemeyecektim. Kalabalıkta ilerlemeye çalışırken birinin belime dokunarak beni yönlendirmesinin nasıl bir şey olduğunu. Ya da bir başkasının yüzünün tüm hatlarını ezbere bilip bundan sıkılmamanın ne demek olduğunu da… Tüm bunlar hep flu kalacaktı benim için. Ve gri, sakız lekeli halının üzerine yığılırken tek düşünebildiğim, bunun ne kadar üzücü bir durum olduğuydu.
Elbette uyandım. Etrafımı saran merak dolu yüzler arasında. Tırnaklarımı geçirerek sıktığım avuçlarımın arasından akan kanlarla. O gün beni eve gönderdiler. Herkes bu durumu unutana kadar geçen o bir hafta boyunca, yoğun bir ilgi gördüğümü söyleyebilirim.
Bu olay bir kez daha tekrarlayana kadar hayatım eskisi gibi devam ediyordu.
Annemle beraber marketten tampon alıyorduk. Toplum içinde böyle bir atak geçirirken yanınızda olmasından en çok utanacağınız şey de tamponlardır herhâlde. İlkinde olduğu gibi bu defa da duvarlar üzerime geliyor; kendimi boğulacak gibi hissediyordum. Tek hatırlayabildiğim…
Bu kitabı en uygun fiyata Amazon'dan satın alın
Diğerlerini GösterBurada yer almak ister misiniz?
Satın alma bağlantılarını web sitenize yönlendirin.
- Kategori(ler) Edebiyat Roman (Yabancı)
- Kitap AdıSen Benim Diğer Yarımsın
- Sayfa Sayısı540
- YazarHolly Bourne
- ÇevirmenHandan Sağlanmak
- ISBN9786055034177
- Boyutlar, Kapak14 x 22 cm , Karton Kapak
- YayıneviParodi Yayınları / 2014-03
Yazarın Diğer Kitapları
Aynı Kategoriden
- Çatlak ~ Jean-Paul Didierlaurent
Çatlak
Jean-Paul Didierlaurent
Duvardaki bir çatlak insanın hayatını nasıl değiştirebilir? 6.27 Treni’yle hayatın sıradanlığına meydan okuyan Jean-Paul Didierlaurent, Çatlak’ta da bu yaklaşımını sürdürerek günlük yaşamın monotonluğundan kaçan...
- Silüet ~ Andrea Cremer
Silüet
Andrea Cremer
“Ateşli ve kesinlikle heyecan verici…” Becca Fitzpatrick, hush, hush serisinin yazarı * BİR KURT SÜRÜSÜNE SÖZ GEÇİREBİLİYOR AMA KALBİNE ASLA! Calla, kaderinin ona ne...
- Araf ~ Sofi Oksanen
Araf
Sofi Oksanen
GERÇEK BİR BAŞYAPIT, BİR MUCİZE! Aliiede Truu, bahçesinde yaralı bir kız bulur. Kızla ilgili şüpheleri olsa da bunları görmezden gelir ve onu evine alır....