Birazoku

“Yalnız hissetmek? Öylesine yabancı, öylesine uzaktı ki bu duygu kendisinden… Hatta o, bu yalnızlık duygusunu hiç hissetmemişti. Evet doğruydu, tek başına yaşıyordu ama o kelimenin ifade ettiği anlamda hiç yalnız hissetmemişti kendisini… İşte o yüzden bu söz aklına takılıp kalmış, adamın hüzün dolu, acıyan bakışlarına hayretler içinde, soran gözlerle bakmıştı… Öyle ya, yalnızlık başka şeydi, tek başına yaşamak bambaşka bir şey. Her tek başına yaşayan yalnız değildi ki… Hem insan kalabalıklar içinde de yalnız, yapayalnız hissedebilirdi kendini…

Kim demişti o lafı? Ya da demiş miydi acaba? Hani “En az yalnız olduğum zaman, tek başıma olduğum zamandır,” diye bir cümleydi. Şöyle bir düşündü; evet, hatırlamıştı, Jean Jacques Rousseau’nun sözüydü. O da aynen böyle hissediyordu, yalanı yok! Tıpatıp böyleydi işte; en az yalnız hissettiğim zaman, yalnız olduğum zamandır, diye düşündü.

Sonra ünlü Yunan masalcısı Ezop’u hatırladı. Bir şakacı gülümseme belirdi dudaklarında. Günlerden bir gün Ezop evinde çalışırken, bir köylü girmiş içeri. Onun, kitapları üzerine eğilmiş çalıştığını görünce “Böyle yapayalnız nasıl oturuyorsun?” diye sormuş köylü. Ezop ‘Yalnız değilim ki!’ demiş. ‘Yalnız olduğumu, ancak sen içeri girdiğinden beri hissetmeye başladım…”

İÇİNDEKİLER
YALNIZLIĞA METHYE • 9
HAYAT BUYDU İŞTE! • 25
ARTIK GEÇMİŞ OLA • 31
BOŞUNA, OLANDA HAYIR VARDIR DEMEMİŞLER…• 51
GALİBA HERKESİN BİR İDOLÜ VAR • 67
“İSTEMEM, EKSİK OLSUN!” • 75
İNSANLIK DERSİ • 87
KARANLIĞIN İÇİNDE • 91
PİYANİST • 95
CAN YOLDAŞI • 99
KESESİNE GÜVENMEYEN HEVES ETMESİN • 103
BABA ÖZLEMİ • 105
İHTİYAR ÇINAR • 109
DEVEDİKENLERİNİN AZİZLİĞİ • 111
BU ŞEHR-İ İSTANBUL Kİ… • 121
ÇEKİNGEN MİSAFİR • 133
UĞURLU ENTARİ • 141
HAYATI YAŞANMAYA DEĞER KILAN
KÜÇÜK MUTLULUKLAR • 143
FARKLI ÇEVRELER • 149
SABAH KAHVESİ • 153
BAŞARIYA BEŞ KALA • 159
MONŞER AMCA • 163
YENİYETME • 167
UMMADIĞIN TAŞ… • 171
DİL DEYİP GEÇMEYİN… • 175
KUYRUKLU YALAN • 183
“İNSAN YENİLDİĞİ ZAMAN DEĞİL,
PES ETTİĞİ ZAMAN TÜKENİR” • 189
SİMİTÇİ • 197

YALNIZLIĞA METHİYE

Yalnızlık başkadır,tek başına yaşamak bambaşka…

Misafirlerin hepsi birden kalktı, gitmek için. Gelişleri ikişer üçerdi ama gidişleri cümbür cemaat… Vakit hayli geç olmuştu. Ortasından deniz geçen, iki kıtaya sereserpe yayılmış, “yedi tepe üstüne kurulmuş” olan bu kentte yaşayanların kimi Avrupa, kimi Asya kıtasında oturur ve iş, güç, alışveriş, ziyaret için bir kıtadan ötekine gidip gelirlerdi. Hâsılı, bu şehr-i İstanbul halkının ömrü, iki kıta arasında mekik dokumakla geçerdi.

Konukların bir kısmı bu yakada, bir kısmı karşı yakada oturuyordu. Bu yüzden yola çıkarken köprü trafiğini de hesaba katmaları gerekiyordu.

Boğaz’a, üstünden köprüler, altından Marmaraylar, Avrasyalar yapılalı beri, bu geçişler daha kolaylaşmış, çeşitlenmiş, neredeyse iki yaka komşu kapısı olmuştu. Bir zamanlar, siste, lodosta geçilemez olan bu güzelim Boğaz’ın aşılamazlığı, geçilemezliği tarihe karışmış, bir kuzu gibi uysallaşmış, her tür hava şartlarında geçilir hâle gelmişti. Bir tarihte, yani sabit telefonların aslan ağzında olduğu, bugün başvursanız on yıldan önce evinize telefon alamadığınız ellili, altmışlı yıllarda insanlar, şehir içinde mektuplarla haberleşirlerdi. Boğaz’da, Beşiktaş’ta ya da Aksaray’da, Fatih’te oturup da Anadolu yakasında Erenköy’de, Göztepe’de, Bostancı’da vb. oturan akrabalarına, dostları-

…