Birazoku

“Uyusam,
Kendimi bir sonvapurda sansam…
Pesimizde yildizlar
Pesimizde uskur
Uyusam…”

Sait Faik’in şiirlerindeki hüzünlü öyküler, öykülerindeki yanık şiirler…

Şiirden öyküye, öyküden şiire, sevgiyi, insanı, doğayı, kuşları, balıkları, denizi, en çok da sevgi(yi) ve denizi taşıdı, hayattan alarak.

Onun her satırı/dizesi insan olma serüveninin lirik anlatımıdır.

Bu kitapta yayımlanmış bütün şiirlerinin yanı sıra ardında bıraktığı manüskrilerden –kurşunkalemle sarı kâğıtlara yazılmış– ilk kez gün ışığına çıkan “Donan Haber”, “Su Kenarında Yatanlar”, “Karların Hışırtısı”, “Ben Cıgaramı Söndürdüm…”, “Takam…”, “Bulutu Gördün mü…” adlı şiirleri de yer alıyor.

“Sevmek, bir insani sevmekle baslar her sey.”

*

AYNALI ÇESME

Küçük bir sofra kurardım
Bogazımı bir umutsuzluk sıkardı
Merdivende ayak sesleri kesilirdi
Odaların içine yalnızlık kapanır
Ampul kararırdı
Merdivende ayak sesleri kesildiği zaman.
Kapı hafifçe tikirdadi mı dersin?
Koş…
Kimseler yok.

Kulaklarımda ayak sesleri
Kapıda tıkırtı
Boğazımda bir yumruk.

Her yerde kendim
Aynalarda, camlarda, alüminyumlarda

Kursun borularda
Masada, karyolada
Pis kendim, mendebur kendim, fena kendim.

Ama kapı tıkırdadı mı idi…
Sen
Sen bir tek insansın
Değişik.

Kalküta’da lacivert saçlı çocuk
“Grenoble”da mavis
Pire’de üzüm çalıyorsun bir küfeden
Napoli’de balık satarsın.

Ama sen
Sen benim Aynalı Çeşmem.

Dogu-Batı, (2/4), Mart 1954

…