Birazoku

Zoraki dostlar neşeli maceralarda buluşunca…

Cary Fagan’ın oyunbaz hikâyesi ve Zoe Si’nin matrak çizimleriyle okurlarına merhaba diyen “Yalnız Kurt ve Vızvız”, ilk serüvenleri Denizaltı Macerası ile beklenmedik bir dostluğa dümen kırıyor, okyanusun derinliklerini keşfe çağırıyor.

Birbirine zıt iki ayrı çocuğu, hayal güçlerini ve yaratıcılıklarını yüzdürecekleri bir denizaltıda buluşturan bu neşeli kitap, yeni oyun kurma sürecinde taze beyinlere esin kaynağı oluyor.

Arkadaşlığın, dayanışmanın ve takım çalışmasının önemine vurgu yapan samimi hikâyesinin satır aralarında çevreye karşı duyarlılık geliştirecek bazı önemli saptamalarda da bulunan yazar, “Yalnız Kurt ile Vızvız”ın süp-per ötesi maceralarını okuyan tüm çocukları kendi dönüştürme oyunlarını tasarlamaya davet ediyor.

Renata yalnız bir çocuk gibi görünse de canı hiç sıkılmıyor. Her sayfası bilgiyle dolup taşan hacimli kitapları, bitmek tükenmek bilmeyen projeleriyle günleri geçip gidiyor. Arkadaş mı? Amanın! Arkadaşları olmadan çok daha sağlıklı olabileceğine dair bazı önemli görüşleri bile var. Anlayacağınız, Renata’nın dünyasında arkadaşa yer ve zaman yok! Daha doğrusu, yoktu. Bir gün, yan komşunun oğlu telaşlı telaşlı zili çalıp evlerine sızdı ve hiç umulmadık bir anda Renata’nın hayal dünyasına balıklama daldı!

Kitapların dünyasına yelken açan küçük okurlar, “Yalnız Kurt ile Vızvız”ın peşine takılarak, denizler altında fersah fersah uzaklara; envai çeşit deniz canlısının cirit attığı, neşeli şarkıların gergin ortamları yumuşattığı, korsanlarla sıkı pazarlıkların yapıldığı ve hatta ekmek kızartma makinesine benzeyen dev bir denizaltının suları yara yara dehşet saçtığı bir maceraya karışmanın heyecanını yaşıyor.

Arkadaşlık kavramına karşı önyargıları bulunan yalnız bir çocuğu, içi içine sığmayan bir başka çocukla yakınlaştırarak olağanüstü bir değişim ve kendini tanıma hikâyesine imza atan “Yalnız Kurt ile Vızvız”ın maceraları katlanarak devam edecek. Sakın kaçırmayın!

“Cary Fagan, insanlar hakkında olumsuz düşüncelere sahip Yalnız Kurt ile coşku ve heyecan dolu Vızvız’ın arasındaki tezatı müthiş ayarlamış ve ortaya son derece eğlenceli bir kitap çıkarmış…”
Publishers Weekly

İstemem,
Teşekkürler

Renata Wolfman her gün aynı şeyi giyerdi. Beyaz bir tişört, bahçıvan tulumu ve spor ayakkabı. Asla başka bir şey giymezdi. Bir cumartesi sabahı annesi, “Bugün giysi alışverişi yapmaya ne dersin?” diye sordu. Renata, “İstemem, teşekkürler,” diye yanıt verdi. O sırada rahat bir koltuğa kıvrılmış,deniz kaplumbağaları hakkında bir kitap okumaya dalmıştı. “Bir kerecik olsun başka bir şey giymek istemez misin? Güzel bir şey mesela?” “Pek istemiyorum, hayır.” “Baksanıza,” dedi babası, “neden hep birlikte alışverişe gitmiyoruz? Sen de istediğin giysiyi alırsın.” “Ne istersem onu alabilir miyim?” “Kesinlikle.” “Tamam,” dedi Renata. Bunun üzerine ailesiyle alışverişe gitti ve üç yeni beyaz tişört ve iki yeni bahçıvan tulumu aldı. Onları dolabına yerleştirdi ve deniz kaplumbağaları hakkındaki kitabına döndü. Deniz kaplumbağaları giysilerden çok daha ilginç, diye düşündü.

Renata’nın hiç arkadaşı yoktu. Bir tane bile. Bu durum canını sıkar mıydı? Hayır, sıkmazdı. Renata arkadaş istemezdi. Diğer çocukların sıkıcı olduğunu düşünürdü. Diğer çocuklar ya mızıldanır, ya durmadan konuşur, ya aptal fıkralar anlatır ya da sıkıcı oyunlar oynamak isterdi. Diğer çocuklar Renata’nın ilgi duyduğu şeylere ilgi duymazdı. Olsa olsa, ona ona ayak bağı olurlardı. Arkadaş mı? diye düşündü Renata. Amanın! Sonraki cumartesi günü annesi, “Ama herkesin arkadaşa ihtiyacı vardır,” dedi. “Benim yok,” dedi Renata.

Okumakta olduğu, köpekbalıkları hakkındaki kitaptan başını bile kaldırmadı. Ağzına biraz kuru tahıl gevreği attı, sonra da bardağından biraz süt içti. Renata her şeyi ayrı ayrı severdi. Annesi, “Arkadaşsız olmak sağlıklı değildir,” diye ısrar etti. “Ben son derece sağlıklıyım,” dedi Renata. “Arkadaşlar mikrop taşır. Burunları akar. İnsanın üstüne üstüne öksürürler. Onlar olmadan çok daha sağlıklıyım.” “Bir fikrim var,” dedi babası.

“Yan evde oturan şu tatlı çocuğu bize davet etmeye ne dersin? Neydi ismi?” “Livingston,” dedi annesi. “Livingston Flott. Bence harika bir fikir. Sen ne dersin Renata?” “Hiçbir ortak yanımız yok,” dedi Renata. “Var, ikiniz de insansınız,” dedi annesi. “Üstelik ailesi onun son derece akıllı bir çocuk olduğunu söylüyor.

Çok da yaratıcıymış.” Renata homurdandı. “Yaratıcı insanlar, yoktan bir şeyler uydururlar. Bense gerçek şeyleri tercih ederim. Gerçek bulguları tercih ederim.” “Bilmez miyim…” dedi babası. “Ama Livingston’u bize çağırmak hoş olurdu. Onun da çok arkadaşı yok galiba. Beni dinliyor musun Renata?” Renata, “Okyanus yaşamı çok büyüleyici bir şey,” dedi ve kitabın bir sayfasını daha çevirdi. Ailesi sonunda pes etti. Yeni duvar kâğıdı hakkında tartışmaya ya da ebeveynlerin boş zamanlarında yaptıkları diğer şeyleri yapmaya geçtiler. Renata gülümsedi. Her şey yine onun istediği gibi olmuştu.

…